เมื่อลมรู้โรย

ครูจำเนียร ศรีไทยพันธุ์

(๒๑ ตุลาคม ๒๔๖๓ – ๒๗ มิถุนายน ๒๕๔๐)

          ปี่ชวา พร่าต่ำ ย้ำความคิด                ต้อยตะริด หวีดเสียง สำเนียงสนั่น

ระบายลม พรมพริ้ว ทุกนิ้วนั้น                     คล้ายดิ้นรน ด้นประชัน ชีวิตคน

          ปี่ในไห้ โหยหวน คร่ำครวญหา         วันเวลา ผ่านมา น่าสับสน

โอ้ลำบาก ยากแค้น แสนอับจน                   ยังสู้ทน เป่าทยอย ล่องลอยไกล

          ปี่มอญอ้อน วอนว่า อย่าโศกเศร้า      ชีวิตเรา ยังมีค่า อย่าสงสัย

แม้วันนี้ ไม่มีคน มาสนใจ                             ยืนหยัดได้ ดุจหินผา ท้าสายลม

          ปี่ไฉน ไล้ลูบ พลางจูบรับ                  พร้อมช่วยซับ น้ำตา ให้สาสม

เสียงแตรสังข์ กังสดาล ขานระงม               ต่างชื่นชม โห่ร้อง ก้องกระชั้น

          ปี่นอก ออกเพลงเชิด เปิดโรงโขน    ทั้งกลองโยน โทนทับ ร่วมรับขวัญ

ถ้าถอดหัว ตัวไหนไหน ไม่ต่างกัน              ไปไหวหวั่น พรั่นพรึงใย ไม่ได้ความ

          จำเนียร-กาล ผ่านฝัน อันบรรเจิด      ศรี-ประเสริฐ เลิศแผ่นดิน ถิ่นสยาม

ไทย-ย่อมอยู่ คู่ฟ้า สง่างาม                        พันธุ์-สืบเนื่อง เรืองนาม ความเป็นครูฯ